Όταν η βία ξεκινά από μέσα μας.

« Δεν το ήθελε...»
Κοίταζα την φίλη μου. Η μάλλον προσπαθούσα να την κοιτάξω.
Το ένα της μάτι μαυρισμένο, πρησμένο και τα χείλη παραμορφωμένα.
«Εγώ έφταιγα» συνέχισε «Αφού ξέρω πόση πίεση έχει, πήγα και γω να του υπενθυμίσω και να του τονίσω την αίσθηση αχρηστίας που έχει, ζητώντας του να με συνοδεύσει στο συνέδριό μου.»
Αναστέναξα.
Τι να της πω?
Ότι ο καθένας μας είναι υπόλογος για το τι συναισθήματα νιώθει και δεν επιτρέπεται να ξεσπάμε πάνω στους άλλους;
Ότι η παρουσία της και μόνο ήταν ικανή να τον ερεθίσει/ εκνευρίσει και ότι με την στάση της του έδινε και άλλοθι?
Ήταν ακόμα στο πρώτο στάδιο.
Της δικαιολογίας.
Όλες μας το έχουμε λίγο πολύ, έχουμε μεγαλώσει άλλωστε, εμείς οι γυναίκες με την τάση να θέλουμε να φτιάχνουμε τα πράγματα, να τα εξομαλύνουμε, να βρίσκουμε την αιτία πίσω από την πράξη.
Και να κοροϊδευόμαστε μόνες μας.

«Κατά βάθος με αγαπάει»
«…απλά δεν ξέρει πώς να το δείξει, περνάει δύσκολη περίοδο, έχει περάσει πολλά στην ζωή του, κλπ »
Δεν βάζουμε καθόλου στην ζυγαριά τα δικά μας αισθήματα, τα θέλω μας, τις ανάγκες μας και τις πληγές μας.
Θέλουμε τόσο πολύ να μας αγαπάνε, που πολλές από μας ξεπερνάμε τα επιτρεπτά όρια, λίγο - λίγο, ώσπου μια μέρα βλέπουμε ότι έχουμε φτάσει πολύ πιο μακριά από κει που ονειρευόμασταν ότι θα καταλήξουμε.
Μόνο που σε μερικές περιπτώσεις, όπως της φίλης μου, αυτό ήταν καταστροφικό.
Θα της έπαιρνε χρόνο μέχρι να καταλάβει ότι αυτό δεν θα σταματούσε, και μετά θα είχε να αντιμετωπίσει τον φόβο.
Και πέραν του φόβου να τον αντιμετωπίσει ή να τον αφήσει, θα είχε να αντιμετωπίσει κάτι πολύ πιο δύσκολο. Να πιστέψει στον εαυτό της, ότι μπορεί να αντισταθεί, να σταθεί μόνη της και να αγαπήσει εκείνη τον εαυτό της.

Έναν εαυτό που τώρα σκορπούσε στην ανυπαρξία, με κάθε χαστούκι, με κάθε γροθιά, με κάθε βρισιά.

«Με εκνευρίζουν κάτι τέτοιες» μου είπε μια κοινή μας φίλη. «Τα θέλει και τα παθαίνει»

Την κοίταξα, είχε αναψοκοκκινίσει, οι κόρες της είχαν ανοίξει διάπλατα, και το στόμα της είχε έναν περιφρονητικό μορφασμό.
Δεν κάθισα να της υπενθυμίσω πόσο ανεξάρτητη, δυναμική και σεβαστή ήταν η φίλη μας. Μορφωμένη, με οικονομική άνεση…
Θα την τρόμαζα ακόμα περισσότερο.
Γιατί αυτό που έβλεπα στα μάτια της, ήταν φόβος.
Πως γίνεται μια όμορφη, ανεξάρτητη, καλλιεργημένη γυναίκα να γίνεται υποχείριο, ανθρώπινο χαλί και σάκος του μποξ?

Γιατί όλες μας και όλοι μας, πέφτουμε σε οικεία μοτίβα που μας θυμίζουν το σπίτι μας.
Αν μεγαλώνοντας οι δικοί σου σε μειώνανε λεκτικά στην κάθε ευκαιρία («Είσαι χαζό παιδάκι μου;» «Με κουράζεις» «Δε ξέρεις εσύ, μην μιλάς», κλπ κλπ) ή ξεσπούσαν με σωματική βία πάνω σου ( ή ο ένας πάνω στην άλλη), το μυαλό σου μπορεί να σου λεει ότι είναι λάθος, αλλά οι πιθανότητες λένε ότι θα επιλέξεις κάποιον με παρόμοια συμπεριφορά. Είτε για να λύσεις το πρόβλημα που δεν έλυσες τότε, είτε για να καταφέρεις «αυτόν» να σε αγαπήσει αφού δεν σε αγάπησε η μαμά ή/ και ο μπαμπάς.
Είτε γιατί αυτό είναι το μόνο πράγμα που γνώρισες σαν αγάπη.

Τα νούμερα είναι τρομακτικά και κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι κρύβει η κλειστή πόρτα του διπλανού του.
Στατιστικά , η βία δεν έχει οικονομικό και κοινωνικό status.
Όποτε, τι είναι αυτό που οδηγεί μια γυναίκα στο να παγιδευτεί μέσα στο αρχικό στάδιο του φόβου που μετά φυσικά την παραλύει;
Ποια είναι τα πρώτα σημάδια που δείχνουν, όχι ότι ο σύντροφος είναι βίαιος, αλλά ότι εμείς έχουμε τις προδιαγραφές να υποστούμε βία;
Υπερβολική κατανόηση όταν φωνάζει, απαγορεύει, υπαγορεύει το που θα πάμε, με ποιους θα μιλήσουμε, τι δουλειά θα επιλέξουμε, τι κούρεμα θα κάνουμε, ίσως;
Κάποια πράγματα, είναι off limits και είναι προσωπικές επιλογές του ατόμου.
Αν αποφασίσω να κόψω τα μαλλιά μου κοντά, μπορώ να λάβω υπ’ όψιν μου την γνώμη του συντρόφου μου, αλλά έπ’ ουδενί δεν επιτρέπεται να μου το επιβάλλει με συναισθηματικό εκβιασμό (δεν θα μου αρέσεις) πχ.
Τα μαλλιά, οι φίλοι, η εργασία ο τρόπος που ντυνόμαστε, είναι αυτά που καθορίζουν την προσωπικότητα μας, είναι οι επιλογές που μας εκφράζουν.
Αν έχουμε άντρα φίλο, δεν είναι αποδεκτό να ζητήσει ο σύντροφός μας να διακόψουμε την σχέση αυτή – που επιλέξαμε εμείς στην τελική - επειδή ζηλεύει.

Κάποια τέτοια μικρό πράγματα είναι κατά την γνώμη μου ενδείξεις ότι υποχωρούμε σε πολλά, και ενώ δεν είναι όλοι υποψήφιοι wife beaters, αν βάζουμε στην ζυγαριά μεγαλύτερη βαρύτητα στο πως νιώθει εκείνος από το τι νιώθουμε εμείς, μάλλον θυματοποιούμε εμείς τον εαυτό μας πρώτα απ’ όλα και ετοιμάζουμε το έδαφος.
Αν θα βρεθεί και ο «σπόρος»….είναι θέμα τύχης, ατυχίας και συγκυριών.
Το να κοιτάμε τα θέλω μας ή τις ανάγκες μας δεν σημαίνει να είμαστε εγωίστριες, και ότι θέλουμε να περνάει το δικό μας, γιατί τότε η κακοποίηση έρχεται από την πλευρά μας.
Μια ισορροπία στα «θέλω» του καθενός και μια κατάργηση της καταπίεσης «για χάρη της σχέσης» είναι η καλύτερη οδός.
Tα πιο ευτυχισμένα ζευγάρια ήταν πάντα αυτά που σέβονταν την πραγματικότητα του άλλου και που ελίσσονταν ανάλογα με τις καταστάσεις, χωρίς να γαντζώνονται στο αποτέλεσμα της σχέσεως

Και που τελικά είχαν πιο πολλές πιθανότητες να μείνουν μαζί, είτε σαν ζευγάρι είτε σαν φίλοι, σε αντίθεση με αυτούς που για να φτάσουν στο «αίσιο αποτέλεσμα» πνίγανε σε μια θάλασσα από προκατασκευασμένες ιδέες τα αισθήματα και την προσωπικότητά τους.

Εάν υποπτεύεστε ότι κάποια φίλη ή γνωστή σας είναι θύμα σωματικής κακοποίησης ελάτε σε επαφή με έναν από τους ειδικευμένους οργανισμούς που μπορούν να σας συμβουλέψουν πώς να το χειριστείτε.
Οι γυναίκες αυτές φοβούνται να μιλήσουν και νιώθουν πολύ μόνες. Δείξτε ότι είστε εκεί, δίπλα τους, ότι δεν τις κρίνετε, και ότι έχουν σε κάποιον να μιλήσουν αν ποτέ βρουν το θάρρος να σπάσουν την σιωπή τους…ακόμα κι αν τους πάρει χρόνια να μαζέψουν το κουράγιο να αντιμετωπίσουν αυτόν που τις πονάει και τις τρομάζει.
Ο καθένας μας δίνει καθημερινά έναν αγώνα ως εκεί που τον παίρνουν οι δυνάμεις του.
Είτε πρόκειται για την πεθερά μας που έχει την καρδιά της, είτε τον αδερφό μας και το δάνειο που τον γονάτισε, είτε το παιδί μας και η απομόνωση του από τους συμμαθητές του, είτε η γνωστή μας που μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της, είτε η φίλη μας και ο άντρας της, όλοι έχουμε το «πιάτο» μας γεμάτο, και όλοι κάνουμε μικρά ή μεγάλα βήματα ανάλογα με το πόσο αντέχουμε.
Και το να έχουμε κάποιον δίπλα μας στην διαδρομή, μας δίνει περισσότερη δύναμη απ ότι αν το περνούσαμε μόνοι μας.

(fe-mail.gr)