Η εσωτερική πυξίδα.

Πάντα αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που κάνει μερικούς ανθρώπους σκληρούς προς τους συνάνθρωπους τους, τι είναι αυτό που τους κάνει να είναι απατεώνες, κακοί, εκμεταλλευτές.

Μικρή, σε επαφή με το ψέμα την απάτη, ένιωσα να μου κόβεται η ανάσα.
Αργότερα, συνήθισα.
Μεγάλωσα.

«Αυτός είναι ο κόσμος, έτσι έχουν τα πράγματα» είπα.
Απέδωσα πολλά στην διατροφή, όταν κοιμάσαι μετά από αρνάκι, παγωτό, ψωμί και πατάτες, οι τοξίνες στο σώμα σου δεν φέρνουν ευφορία.

Απέδωσα πολλά στο τρόπο που μεγάλωνε κάποιος. Στην έλλειψη ηθικών αρχών, στην έλλειψη συμπόνιας, στην χαμηλή αντίληψη.
Έλλειψη στοιχείων, απέδιδα ευθύνες και εξηγήσεις σ’ αυτά που ήξερα.

Ώσπου έγινε.
Εγώ, που ήμουν πάντα στον σωστό δρόμο, που έδινα εξηγήσεις ακόμα κι όταν δεν ήταν απαραίτητο, που σεβόμουν τον άγνωστο-πόσο μάλλον τον δικό μου άνθρωπο… βρέθηκα λόγω απίστευτων συγκυριών να έχω παράλληλες σχέσεις.

Και κατάλαβα τότε ότι μπορεί να μην διέτρεχα τον κίνδυνο να πληγωθώ τόσο, και ότι η παρουσία του ενός με βοηθούσε να «κερδίσω» τον άλλον ( βοηθάει να μην περιμένεις στο τηλέφωνο), αλλά δεν ένιωθα τίποτα έντονα, όπως παλιά.
Ήταν δύσκολο να μετατοπίζω τον έναν από μέσα μου για να είμαι με τον άλλον.
Ο ένας ήταν σαν παλιό καλό γνώριμο κρασί, σαν σύζυγος με τον οποίον διακόπταμε την διάσταση, τόσο βολικά, τόσο τρυφερά και ώριμα… και ο άλλος ήταν το πάθος, ο έρωτας χωρίς έγκριση, χωρίς αύριο.
Οι τύψεις με είχαν γονατίσει.
Ξύπνησα το πρωί της επομένης όπου είχα πει ψέματα και δεν ένιωθα καλά.

Ένιωθα σκάρτη, ένιωθα κακοδιάθετη, ο ύπνος μου δεν ήταν ελαφρύς.
Μου έκανε εντύπωση.
Προσπάθησα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα, όμως ήταν δύσκολο.
Ήθελα όμως να έρθω σε μία απόφαση.

Την οποία πήρα 2 και 3 φόρες και ένιωσα ανακούφιση, κάθε φορά, αλλά για λίγο.
Ο ένας ζούσε μακριά, ο άλλος ήταν εδώ. Με τον έναν συζητούσα και με τον άλλον έκανα έρωτα. Ο ένας ήξερε τι γινότανε, ο άλλος όχι. Με πίστευε αρκετά και δεν αμφισβήτησε ότι δεν ήταν θελημένο. Και το γεγονός ότι μπορούσα να του μιλήσω με έφερε πιο κοντά του.
Πλέον άρχιζα λίγο να συνηθίζω
Σταμάτησα να σκέφτομαι τόσο πολύ, τι έκανα.. Σε κείνους, αλλά και σε μένα.

Και εκεί κατάλαβα.
Έχουμε όλοι μια εσωτερική πυξίδα που μας δείχνει πάντα τον δρόμο προς το εσωτερικό μας φως.
Όταν πράττεις «σωστά», όχι με τους νόμους τους ανθρώπινους αλλά με αυτούς του εσωτερικού οδηγού σου, νιώθεις καλά και μένεις σε επαφή με αυτό που οι πιστοί ονομάζουν «Θειο», με την συνείδησή σου, με το Φως που σε οδηγεί.
Όταν ξεφεύγεις, χάνεις την «γεύση» αυτή που θες να έχεις, «ξεχνάς» την αίσθηση, συνηθίζεις το κενό και χάνεις πλέον τον εσωτερικό οδηγό σου και την επαφή με τον ανώτερο εαυτό σου. Με την ψυχή σου.
Δεν είναι θέμα αμαρτίας, θεού ή τιμωρίας τελικά όσα λένε τα ιερά βιβλία, είναι Οδηγοί.
Είναι θέμα εσωτερικού φακού και πόσο χάνεις τον δρόμο σου μόλις τον σβήσεις.

Τουλάχιστον, εγώ, αυτό κατάλαβα.
Και επίσπευσα την επιστροφή στο μονοπάτι μου.
Στην φωνή της καρδιάς μου. Είναι πιο εύκολο έτσι.
Από όλες τις σχέσεις που έκανα και θα κάνω (μακάρι) στο μέλλον, η πιο σημαντική και ουσιώδης είναι αυτή με τον εαυτό μου.
Ο εαυτός μου είναι αυτός που θα μείνει μαζί μου μέχρι που θα κλείσω τα μάτια μου, οπότε, θα ήταν σοφό να συμπαθιόμαστε.

Έστω.

(fe-mail.gr)