Πριν κάτι μήνες είχα χωρίσει με τον μπουμπούνα- μην μου τα θυμίζετε- και ειχα βαλει single στο facebook status. Φυσικά, όπως κάθε προβληματική σχέση διαρκείας, μετά από λίγο καιρό, εγώ και ο βλακέντιος θάψαμε τα απωθημένα μας κάτω απο το σεντόνι να δυναμώσουν για τον επόμενο καβγά και προχωρήσαμε.
Το στατους όμως δεν το άλλαξα μέχρι σήμερα.
Και 'κει να δείτε "λάικς" και χαρές και πανηγύρια. Από φίλους, οκ, ξέρω οτι χαίρονται που πιθανόν είμαι ερωτευμένη. ΟΙ γνωστοί όμως;
Και ο καταιγισμός στο μαιλ συνεχιζόταν, μέχρι που θέλησα να γράψω.
"Οκ, δεν ειμαι πια αποτυχία, τα κατάφερα να ΒΡΩ γκόμενο."
Κι εκεί κοντοστάθηκα.
Η κοινωνία μας πιέζει να ζευγαρώνουμε και να κάνουμε παιδια (αμα παιξετε tropico3 θα το νίωσετε το γιατί) και νιώθουμε άβολα οταν είμαστε μόνοι, -λες και ειναι η απόδειξη οτι "εχουμε κάτι στραβό πάνω μας", οτι δεν αξίζουμε να αγαπηθουμε, και μόνο αν φορτωθούμε έναν εξίσου προβληματικό θα είμαστε ολοκληρωμένοι άνθρωποι.
Ομως ασχέτως από αυτό το στυλάκι και το σκεπτικό, θυμήθηκα μετά το διαζύγιο μου, το πόσο πολύ ένιωσα την αναγκη (εκεί κοντα στα 2 χρόνια μετά) να αγκαλιάσω κάποιον, να τον χαιδέψω την ώρα που κοιμάται.
Να κουρνιάσω, να με πάρει, να πηδηχτούμε κλπ κλπ
Ολοι ξέρουμε τις μελέτες σε παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς χαδια, οπτική επαφή και τα συναφη.
Και όλοι μέσα μας ξέρουμε, άσχετα αν το έχουμε βιώσει ή όχι, οτι τρέμουμε την μοναξιά.
Ισως γιατί το έχουμε συνδυασει με τα γηρατειά, τον θάνατο, την έλλιψη κατανόησης, ικανότητας, στοργής.
Μια μπαμπόγρια δεν ειναι cute όπως ένα μωρό.
Ούτε ζουμερή κοπελίτσα να την σφίξεις ενώ την φιλάς.
Μια μπαμπόγρια μυρίζει, κρεμεται από παντού, και γενικώς δεν σε ελκύει καθόλου να την ακουμπήσεις.
Ποια είναι λοιπόν η ουσία και το ηθικό δίδαγμα;
Δεν ξαναμπαίνω στο φέισμπουκ να γράψω στατους.
Είναι επικίνδυνο για την συναισθηματική μου υγεία.
No comments:
Post a Comment