Saturday, November 1, 2008

Το δικό μου το παιδί;

«Με κοίταξε, ξέρεις πώς, λίγο λοξά.. Φορούσε ένα άσπρο αμάνικο μπλουζάκι και είχε τέλειο σώμα.

Αλλά αυτό που με έφτιαχνε, ήταν η σιγουριά του. Χαμογέλασε, άναψε ένα τσιγάρο και μου είπε «Πάμε να φύγουμε».
Κι εγώ ακολούθησα. Σαν αρνί. Δεν είχα καμία άμυνα.

Το ξέρεις αυτό το συναίσθημα, όταν ερωτεύεσαι κεραυνοβόλα και δεν βγαίνεις από το σπίτι για μέρες,… απλά παραγγέλνεις φαγητό και ζεις μες την ευτυχία.
Είχα απέναντι μου ένα ζευγάρι μάτια, που με κοιτούσαν με έξαψη, με πάθος για ζωή, με διάθεση για έρωτα και προσπαθούσα να αντεπεξέλθω στις προσδοκίες τους.

Η ανεπαίσθητη λύπη στο βάθος του βλέμματος με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι υπήρχε στ’ αλήθεια μόνο μια προσδοκία. Να καταλάβω.
Φυσικά και το ήξερα το συναίσθημα. Είχα μάθει να το φοβάμαι και να το προσέχω γιατί ήταν ένα συναίσθημα που κατέστρεφε την σχέση από την αρχή.

Είχα μάθει με τον δύσκολο τρόπο, ότι έπρεπε να βάζω χαλινάρι και να μην πέφτω γρήγορα στο κρεβάτι, πριν γνωρίσω λίγο τον άλλον.

Όποτε ναι, καταλάβαινα, και υπό άλλες συνθήκες θα έλεγα… «Περίμενε λίγο, μην βιάζεσαι…μην σαμποτάρεις μια μελλοντική σχέση με το να την κάψεις σε δευτερόλεπτα».


Όμως σ αυτήν την περίπτωση δεν μπορούσα να το πω, γιατί πέρα από το γεγονός ότι τα λόγια αυτά, μου ήταν οικεία μέσα από την θηλυκότητα και την γυναικεία οπτική γωνία, -την συναισθηματική, ρομαντική -…ο συνομιλητής μου δεν έπαυε να είναι άντρας και να συμπεριφέρεται στο σεξ, σαν άντρας.


Αν ήταν γυναίκα, θα έλεγα, να μην επενδύσεις συναισθηματικά τόσο γρήγορα, όμως, δεν ήταν.
Η σκοτεινή πλευρά του σεξ μεταξύ αντρών, είναι ότι είναι πολύ εύκολο, πολύ άμεσο και χωρίς πολλά λόγια.

Δεν χρειάζεται να προσποιηθείς ότι σε ενδιαφέρουν αυτά που λέει η άλλη, ούτε καν να βγεις ραντεβού. Ρωτήστε να μάθετε για τα dark rooms, τα glory holes, τα chat rooms…
Ο άντρας όσο γκέι και να είναι, δεν παύει να το κάνει σαν άντρας.


”Θες;
Θέλω, Φύγαμε….Γεια.”




Θυμήθηκα μια άλλη συζήτηση που είχα κάνει.
«Ο δικός μου ο γιος αποκλείεται να βγει αδερφή:»
«Που το ξέρεις άνθρωπέ μου;»
«Γιατί θα τον μεγαλώσω σωστά»
Δεν ήξερα τι να πρώτο ρωτήσω.
Πιστεύεις ότι όλα περνάνε από το δικό σου χέρι; Κι αν είναι έτσι και δεν τα καταφέρεις, πώς θα νιώσει το παιδί σου που δεν το δέχεσαι όπως είναι; Πιστεύεις ότι η σεξουαλικότητα του παιδιού σου σε αφορά άμεσα;
«Φυσικά», μου απάντησε.
«Τότε κάτσε μαζί του στο κρεβάτι να του δίνεις και οδηγίες»

Καταλαβαίνω τους γονείς που θεωρούν δική τους αποτυχία αν το παιδί τους κλέψει και δεν δείξει μετάνοια…είναι λογικό να σκεφτείς ότι δεν το ανάθρεψες σωστά.
«Και στην ομοφυλοφιλία αναρωτιέσαι αν ήσουν πολύ δεσποτική σαν μάνα ή ανύπαρκτος σαν πατέρας…μετά είναι και ο κόσμος…»
Άκουγα την εξήγηση της φίλης μου.
Είχε μια λογική. Ήμουν 38 χρονών και ανεξάρτητη όλη μου την ζωή, όμως μέσα μου ξέρω ότι αν αύριο ανακάλυπτα ότι μου αρέσουν οι γυναίκες, ο πατέρας μου θα με απειλούσε, θα με εκβίαζε συναισθηματικά και υλικά και στο τέλος μπορεί και να πάθαινε κανένα εγκεφαλικό.
Ήμουν ελεύθερη να πάρω κάποιες αποφάσεις για την ζωή μου; Ή έπρεπε να παλέψω με όλον το κόσμο για τα αυτονόητα;
Ανάσανα με ανακούφιση, που δεν είχα και αυτό το σταυρό να κουβαλήσω.
Μια άλλη φίλη ήταν και αυτή, έντονη.
«Αδερφή ο γιος μου; Θα πεθάνω.»
Γιατί; για τα εγγόνια;
«Μα να τον παίρνει σαν γυναίκα;»

Γέλασα.
«Μπορεί και να τον δίνει, βρε Σοφία.»
Με κεραυνοβόλησε με το βλέμμα. Δεν μπορούσε ούτε να αστειευτεί. Και αναρωτήθηκα πραγματικά αν αυτό είχε σχέση με την δική της σεξουαλική συμπεριφορά, με το πόσο θεωρούσε ίσως τον άντρα κυνηγό ανώτερο και την γυναίκα θήραμα, …θύμα;


Αναρωτήθηκα αν σαν γονιός καταλάβαινε ότι αποτύγχανε, βάζοντας τα δικά της θέλω και πιστεύω πάνω από το βασικότερο, το οποίο είναι να τα προστατεύουμε, να τους μάθουμε να είναι καλοί άνθρωποι, και να τους στηρίξουμε σε ότι γίνονται, είτε είναι απόφασή τους, είτε η φύση τους.

Μπορεί η ομοφυλοφιλία να είναι κάτι που «σπάει» στο παιδί όταν αναπτύσσεται. Μπορεί να είναι κάτι μεταφυσικό, βιολογικό, τεχνικό. Μπορεί να είναι αποτέλεσμα των τόσων ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων και μηχανών (άκουσα κάπου και δεν το διασταύρωσα ότι στο ναυτικό, το πλήρωμα ενός πλοίου ως επί το πλείστον, κάνει κορίτσια γιατί η τεχνολογία επηρεάζει το σπέρμα). Μπορεί να έχει να κάνει με την μετενσάρκωση και το πέρασμα από γυναίκα σε άντρα και τούμπαλιν. Μπορεί να είναι ο τρόπος της φύσης να φέρει μια ισορροπία στον υπερπληθυσμό. Μπορεί να είναι φταίξιμο του Αϊ Βασίλη, ξέρω ‘γω;

Το πώς νιώθω όμως και το τι πιστεύω είναι άσχετο και αδιάφορο, γιατί δεν είμαι γκέι και δεν αντιμετωπίζω την ζωή και τα προβλήματα τους. Προβλήματα που τους δημιουργεί η κοινωνία. Δεν είμαι γκέι, δεν μπορώ να ξέρω. Πώς είναι, τι νιώθεις, πώς ζεις.
Και αυτό ισχύει ακόμα και αν είναι γκέι το παιδί σου.
Δεν ξέρεις, δεν είσαι εσύ. Δεν σου ανήκει. Δεν είσαι παντογνώστης ούτε αφεντικό του.
Μπορείς μόνο να σταθείς δίπλα στα δύσκολα, είτε καταλαβαίνεις είτε όχι, είτε σου αρέσει είτε όχι.
Γιατί εσύ και ο εγωισμός σου δεν είστε ευπρόσδεκτοι.
Μόνο η μαμά του, ο μπαμπάς του…
Αυτούς χρειάζεται δίπλα του στα λάθη του και στην ζωή του και στις αποφάσεις του και όταν ο κόσμος όλος τους χτυπά, τους γυρνά την πλάτη…..



«Για κάτσε ρε Λίλι, γιατί πήρες φόρα και σ’ έχει πιάσει το συγγραφικό σου ;»
Κοκκίνισα λίγο, είχε δίκιο.
«Έχεις δει τι γίνεται; Έχουν κάνει κατάληψη.»
Διαφωνούσα. Πάντα υπήρχαν, όπως πάντα υπήρχαν όλα τα βίτσια και μυστικά. Απλά η κοινωνία έγινε πιο ελαστική και φανερώθηκαν. Τώρα δεν κινδυνεύεις τόσο να σε δείρουν δέκα άτομα στον δρόμο.
«Δεν μπορείς να πιάσει μια δουλειά αν δεν είσαι γκέι, δεν μπορείς να βρεις γκόμενο, και μερικοί είναι …με όλη την έννοια της λέξης…π*υστηδες.»
Ήξερα ποιους εννοεί.
Είχα την ατυχία να γνωρίσω μερικούς.
Ανταγωνιστικοί, με το φαρμάκι στο στόμα, καρικατούρες γυναίκας σε υστερία στο φέρσιμο, και το βλέμμα γεμάτο …να το πω ζήλια; Που για μας είναι πιο εύκολο;
ή περιφρόνηση; Πότε δεν μπόρεσα να διακρίνω καθαρά.

‘Όμως, εκεί μιλάμε πια για πάστα ανθρώπου. Για ανθρώπους που προσποιούνται, για ανθρώπους που εχθρεύονται, για ανθρώπους που δεν νιώθουν καλά μες το πετσί τους.
Αυτό δεν έχει να κάνει με την σεξουαλική προτίμηση.
«Αδελφές» υπάρχουν πολλές, μου λέει ο γκέι φίλος μου.
«Όμως δεν είναι όλοι π*ουστηδες» συμπληρώνει χαμογελώντας.
Τον παρακολουθώ που ανεβαίνει στο μπαρ να χορέψει. Ο συγκεκριμένος δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο από αυτό που είναι. Κάπου, σε κάποιο χωριό η μητέρα του μάλλον κοιμάται καλά, ξέροντας ότι ο γιος της, βγήκε καλός άνθρωπος, και ότι κι εκείνη συνέβαλε στο να είναι και ευτυχισμένος και χαρούμενος.
Τουλάχιστον , εγώ έτσι το βλέπω.

(fe-mail.gr)

No comments: