Το έξυπνο πουλί... από την μύτη πιάνεται

Όταν κάποιος σε καλεί στο σπίτι του να φας, σηκώνεσαι να φύγεις αμέσως μετά το σερβίρισμα του τελευταίου πιάτου;

Όχι βέβαια, ακόμα και οι πιο άξεστοι, αυτό το έχουν εμπεδώσει. Ότι είναι προσβλητικό και ότι ο οικοδεσπότης θα νιώσει σαν μαλάκας. Ότι θα φανεί το πόσο ξελιγωμένος ήσουν για το φαί, τελικά.

Τότε γιατί είναι τόσο δύσκολο για μερικούς άντρες να καταλάβουν το πόση μεγάλη αγένεια είναι να σηκώνονται να φεύγουν αμέσως μετά το σεξ;

Ναι, οκ, ξέρω φοβούνται μήπως δώσουν λάθος εντυπώσεις.

Γιατί αφού ήμασταν τόσο χαζές να πιστέψουμε ότι του αρέσαμε ολόκληρες και όχι μόνο το γκαζόν που βόσκησε ( αν ήμασταν τυχερές), το μοσχάρι κάνει τον συνειρμό ότι τώρα που πηδηχτήκαμε θέλουμε και 5 κουτσούβελα με το Dna του, μην χάσουμε το κελεπούρι, μη χέ-σω.

Το κακό ξεκινά νομίζω από το γεγονός ότι οι περισσότεροι έχουν δώσει υπερβολική σημασία στο πέος τους. Όσο πιο μεγάλο, τόσο μεγαλώνει η αυτοπεποίθηση τους, Μιλάμε για την απόλυτη ταύτιση.

Είναι το πέος όμως τόσο παντοδύναμο;

Πώς θα ήταν τα πράγματα αν η ανατομία τους άλλαζε από την μία μέρα στην άλλη και το πέος τους έμπαινε στην θέση της μύτης τους;

Θα ξέραμε ακριβώς τι νιώθουν με το «καλημέρα σας». Θα καταλαβαίναμε την αντρική φύση και δεν θα δίναμε πλέον τόση σημασία στην απόρριψη ή στα λόγια τους, αφού τα ¾ του αντρικού πληθυσμού θα κυκλοφορούσαν τον περισσότερο χρόνο με ένα κοντάρι ανάμεσα στα μάτια ή πάνω στο στόμα τους, ανάλογα την στιγμή. Η πλήρης απομυθοποίηση.

Βέβαια κοινωνικά θα υπήρχαν αλλαγές.

Θα καταργούνταν τα φιλιά στο μάγουλο.

Οι ξυριστικές μηχανές θα άλλαζαν δραστικά σχήμα και λειτουργία διότι ως γνωστόν, τα μπαλάκια έχουν μια ελαστικότητα.

Ο τρόπος σίτισης θα ήταν διαφορετικός. Οι άντρες θα έπρεπε να τον «παίξουν» για να μην κρέμεται μπροστά στο στόμα τους αλλά να προσέχουν να μην τελειώσουν στο φαγητό τους. Άγχος. Φρίκη.

Τα καλά εστιατόρια θα πρόσφεραν ειδικό εξάρτημα στο κούτελο για να το δέσουν, ή φορητό «καρεκλάκι» για να το τοποθετήσουν, πιθανόν κοντά στο αυτί.

Δεν θα ξαναέκαναν παράπονα στο σεφ ότι βρήκαν τρίχα στο φαί τους.

Καμία γυναίκα δεν θα έτρωγε πια χαστούκι με την ανάποδη της παλάμης, κάτι που θα αύξανε κατακόρυφα τα αυχενικά σύνδρομα στον αντρικό πληθυσμό.

Τα τρέξιμο θα ήταν επώδυνη εμπειρία και πέρα από σορτσάκι και αθλητικά παπούτσια, θα υπήρχε και το αθλητικό σουτιέν πέους.

Οι έφηβοι θα αντιμετώπιζαν διλλήματα. «Τώρα μου το’ χωσε στο στόμα κατά λάθος;»

Το γλυφομ*νι θα είχε την ίδια επιτυχία με την πίπα, αφού πλέον δεν θα υπήρχαν δικαιολογίες, ούτε διαδρομές να διανυθούν, «Είσαι in position. Work it!”

Τα αισθητικά κριτήρια θα άλλαζαν φριχτά. Θα αποζητούσαμε άντρες με μεγάλο, υπερβολικό φαρδύ μυώδες λαιμό.

Οι εκφράσεις τύπου «Θα τσιμπολογήσεις κάτι;» δεν θα ήταν ποτέ πια ίδιες.

ΟΙ φωτογράφοι δεν θα έλεγαν πια σε παιδικό πάρτι «κοίτα το πουλάκι!» και πολλά άλλα…

Από το πρόσωπο, μόνο τα μάτια θα ήταν φανερά, κι αυτό αν το πέος δεν είχε κλίση προς τα δεξιά ή αριστερά, (Φρικάρω στην σκέψη ενός έφηβου Emo)

Θα χαλούσαν φιλίες και σπίτια, αφού ως γνωστόν, το πουλί έχει δικό του μυαλό και κανόνες. Θα φαίνονταν οι παιδόφιλοι.

Η δομή του γάμου θα είχε βαθύτερο νόημα γιατί δεν θα υπήρχε πια απιστία. Άλλο να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου και άλλο πίσω από το πέος σου, όσο να ναι.

Τον χειμώνα θα υπήρχε σύγχυση. «Τώρα αυτό είναι συνάχι ή χάρηκες –υπερβολικά- που με είδες;»

Και μην αρχίσω να γράφω για τις γυναίκες…

Στείλτε μου τα δικά σας να τα δημοσιεύσουμε.

Lili