Mην τον σκοτίζεις!

Μην τον σκοτίζεις κοριτσάκι μου, ακόμα δεν κατάλαβες πόσο διαφορετικά από σένα σκέφτεται;

Βλέπει το στόμα σου να ανοιγοκλείνει και το μόνο που εύχεται είναι να τελειώνει και αυτή η διαδικασία, η αναγκαία, και τόσο κουραστική.

Αν μπορούσε, ούτε φλερτ θα είχε, ούτε εστιατόρια, σινεμάδες και να ακούει το δράμα σου που δεν βρήκες την φίλη σου να πάτε για ψώνια, ή το πόσο σε μισεί η σκύλα η προϊσταμένη σου.

Δεν τα θέλει όλα αυτά, ουσιαστικά ένα στα γρήγορα θέλει να ρίξει, και πίσω στις ασχολίες του. Στο μπάσκετ, στους φίλους του, στην δουλειά του, στην μάνα του…. σε οτιδήποτε.

Είναι όπως ένα ποτήρι νερό. Είναι Θειο και υψίστης σημασίας όταν διψάς, και αναγκαίο -φυσικά- για την ζωή, κανείς δεν αμφισβητεί την δεδομένη αξία του… αλλά δεν θα πιάσεις και κουβέντα με την βρύση.

Μπορεί η βρύση να νιώθει σημαντική.

Μάλιστα μερικές, καλλιεργούν την σημασία τους.
Πως θα πλύνεις χωρίς εμένα;
Πως θα ζούσες χωρίς εμένα;

Όταν ακούει εκείνος τις 3 λέξεις «πρέπει να μιλήσουμε»,
σκέφτεται γρήγορα - γρήγορα, ότι αν κάτσει και κάνει πως ακούει για κανενα 10λεπτο, ίσως όλο αυτό τελειώσει σχετικά γρήγορα και προλάβει να δει τις ειδήσεις των 9, ή το μπάσκετ…ή την τσόντα στο filmnet.

Μαζέψου, γλωσσού.

Μάθε την θέση σου. Δεν σε κερατώνει, ενώ θα μπορούσε, χωρίς καμία συνέπεια, ανέχεται την γκρίνια της μάνας του που δεν σε χωνεύει, τον χλευασμό των φίλων του, και πως δείχνεις την ευγνωμοσύνη σου;
Δεν έχεις ευγνωμοσύνη, θες παραπάνω, θες την αμέριστη προσοχή του, να τον ελέγχεις, να σου λέει την κάθε σκέψη του, γαντζώνεις τα νύχια σου μέσα στο κεφάλι του και θες να πρωτοστατείς εκεί μέσα, σαν άλλη attention whore.
Ε ποτέ.

Λίγο σκληρό όλο αυτό;
Κι όμως το βλέπεις το σκληρό πρόσωπο στους καυγάδες…όταν σε κατηγορεί για τα μύρια…

Δεν είναι ότι δεν σε αγαπάει, απλά, ήρθε στον κόσμο τούτο και του ανήκει, όπως είναι φυσικό και νιώθουν έτσι όλα τα παιδιά, ακόμα και συ κάποτε ένιωθες έτσι πριν ανακαλύψεις ότι πρέπει να συνυπάρξεις με άλλους και ότι οι υπόλοιποι δεν υπάρχουν για τις ανάγκες σου.
Και μπορεί να είναι καλός, μια ψυχή από τις λίγες, μπορεί να είναι καλλιεργημένος, μπορεί να είναι ο τέλειος «άντρας.»

Όμως μέσα του ριζωμένη βαθιά, είναι η γαλούχηση μιας μητέρας που ποτέ δεν του έμαθε ότι υπάρχουν και άλλοι γύρω του, μιας κοινωνίας που ποτέ δεν του έμαθε να σέβεται την γυναίκα, ουσιαστικα… και να το εκδηλώνει ζητώντας της πιο λίγα και απαιτώντας ακόμα λιγότερα, μια νοοτροπία ενός ανθρώπου, που στα δύσκολα, δεν σκέφτεται τον πόνο τον δικό σου αλλά ότι παίζει ο Ολυμπιακός, και αυτός κάθεται και μαλ*κίζεται.

Γιατί πιστεύει ότι και συ, σαν και κείνος, θες να περάσει το δικό σου.

Και μένεις εσύ γλωσσού μου , να κλαις με δάκρυα ποτάμια και να αναρωτιέσαι γιατί.
Μα δεν σου είπε κανείς ότι δεν είστε ίδιοι;
Ναι ξέρω…θεωρητικά είστε.
Θεωρητικά...!.
Δεν θα πληρωθείς ομως το ίδιο… Οταν τελειώσεις την δουλειά, δεν δικαιούσαι ένα έτοιμο ζεστό πιάτο φαΐ και να απλώσεις τα πόδια σου στο τραπεζάκι, κάποιος πρέπει να φροντίσει τα παιδιά, το σπίτι, τον σκύλο…

Η μέρα σου δεν τελειώνει και δεν μετριέται με τις ίδιες ώρες.
Η «χρησιμότητά σου» η ομορφιά σου, η ερωτική ζωή σου, έχει ημερομηνία λήξης.

Θες να σου πω και κάτι άλλο, πιο τραβηγμένο, αλλά πολύ διαδεδομένο;
Κάτι που εσύ μέσα από το δικό σου πρίσμα δεν διανοείσαι αλλά θα αναγνωρίσεις, κοιτώντας απλά γύρω σου;

Κάποιοι άντρες δηλωμένοι μη ομοφυλόφιλοι,
το ρίξανε στο νυχτερινό περπάτημα, με άντρες.

Τι με κοιτάς; Δεν το ήξερες;

Μπορεί να νιώθεις λιγότερο απειλούμενη από αυτό το γεγονός κατηγοριοποιώντας τους, βάζοντας τους στο περιθώριο του κόσμου σου…όμως η αλήθεια είναι διαφορετική, τα γεγονότα το αποδεικνύουν..

Και ο πιο καλλιεργημένος άνθρωπος, και ο πιο καλός, μπορεί στο σεξ να έχει βίτσια ή αντιθέτως να μην έχει φραγμούς, προτιμήσεις.
Διακρίσεις.

Έχει μια λογική…
Ο άντρας δεν θα σου ζαλίσει τον έρωτα όπως μια γυναίκα, δε χρειάζεται να τον βγάλεις έξω, να προσέξεις τις ευαισθησίες του, να προσέξεις τα ρούχα του, να τον σαγηνεύσεις, γοητεύσεις, γλιτώνεις οοοοολη αυτήν την φασαρία.
Είναι άμεσο, γρήγορο και αποτελεσματικό.

Τα κομπιούτερ παίρνουν φωτιά τα βράδια στα chat.
«Θες;»
«Θέλω»
«Που και τι ώρα?»
«Εκεί σε μια ώρα.»

Και φεύγει να πάρει τσιγάρα, λείπει για ένα μισάωρο. Τόσο παίρνει. Τόσο χρειάζεται.
Επί της ουσίας, μια ξαλαφρωση.
Τόσο απλά.
Σαν ένα ποτήρι νερό, μια ζεστή μέρα.

(fe-mail.gr)