Τo παιδί μιας άλλης

15:03
Την κοίταζε και δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Μόλις το είχε μάθει. Κάπου μέσα του ένιωθε ανακουφισμένος, τέρμα τα ψέματα, οι αγωνίες, ό,τι ήταν να γίνει θα γίνει.
Δεν ήταν αυτός ο κακός άλλωστε, είχε πέσει θύμα.
Η άλλη τον εκβίαζε και για να προστατέψει την γυναίκα του δεν μπορούσε να της πει την αλήθεια. Δεν του περνούσε από το μυαλό ότι προστάτευε τον εαυτό του ουσιαστικά.

Η γυναίκα του…
Δεν τολμούσε να την κοιτάξει. Φοβόταν.
Τι θα έκανε;
Θα τον άφηνε, θα διαλυόταν το σπίτι του; Θα βρισκόταν να βλέπει το παιδί του κάθε σαββατοκύριακο; Θα ήταν μόνος αντιμέτωπος με την άλλη και την εγκυμοσύνη της;
«Συγχώρεσε με» γονάτισε στα πόδια της γυναίκας του, τρομαγμένος.
Σαν παιδί στην παντοδύναμη μητέρα που όλα τα φτιάχνει μετά την αταξία του.
«Σ’ αγαπάω» της είπε. Πριν λίγες μέρες τις είχε πει το ακριβώς αντίθετο και είχε δει πόσο την είχε πονέσει, αλλά αυτήν την στιγμή, οι τύψεις, ο φόβος την έκαναν να φαντάζει πανέμορφη, άπιαστη, καλή. Η ίδια που τον απωθούσε πριν, τώρα ήταν ό,τι πιο φωτεινό και πιο κοντινό στον Θεό. Τον έκανε να κουρνιάζει στην αγκαλιά της ζητώντας καταφύγιο, να κρύβεται πίσω από την ίδια δύναμη που μισούσε πάνω της γιατί του υπενθύμιζε τις δικές του αδυναμίες.
Έκλεισε τα μάτια, σκέφτηκε ότι όλοι θα τον κατηγορούσαν, και ένιωσε την καρδιά του να σταματά.
«Σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω» έκλαιγε αγκαλιάζοντας την, γονατιστός, περιμένοντας κάποια αντίδρασή της, όπως ο πιστός περιμένει ένα σημάδι από τον ουρανό, ότι εισακούστηκαν οι προσευχές του.

Και το πίστευε. Ξαφνικά έβλεπε ξανά σε κείνη όλα όσα είχε δει στις αρχές, το πόσο όμορφη ήταν, το πόσο πονόψυχη, ξαφνικά την έβλεπε ξανά εκεί, στο βάθρο από το οποίο είχε πέσει, στο βάθρο από το οποίο είχε κάνει τόσες προσπάθειες να την ρίξει, όταν ανακάλυψε ότι είχε και κείνη αδυναμίες.
Πόσο χαζός υπήρξε, τα διέλυσε όλα. Για ένα πήδημα.
Αν γινόταν ένα θαύμα να σωθεί ο γάμος του, να μην χάσει το παιδί του, θα έβαζε την ψυχή του όλη στην προσπάθεια να κάνει την γυναίκα του ευτυχισμένη.

Αρκεί να έφευγε ο εφιάλτης. Συνέχισε τα νοερά παζάρια όπως όλοι οι καταδικασμένοι, με κλειστά μάτια που δεν εμπόδιζαν τα δάκρυα του.

15:03
Εκείνη τον κοίταζε, δεν ένιωθε τίποτα.
Ήταν τόσα πολλά αυτά που την βομβαρδίζανε, που καθόταν εκεί, ανήμπορη να αντιδράσει.

Η απιστία είναι ήδη κάτι άσχημο και δύσκολο να συγχωρεθεί σε ένα γάμο, και κάτι που δεν ξεπερνιέται ποτέ μέσα στην ψυχή σου…όμως ο καιρός απαλύνει, βοηθάει να ξεχάσεις, αν το θέλεις πολύ…και κείνη είχε κάνει πολλές προσπάθειες ήδη. Μέσα σε μια στιγμή είχε μάθει ότι η σχέση του δεν είχε τελειώσει, ότι όλες οι προσπάθειες που έκανε να βρεθούνε κοντά και να ξεπεράσουν την απιστία του τον τελευταίο καιρό, ήταν μονόπλευρες, ο εξευτελισμός της, το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του γάμου της. Και τώρα θα γινόταν δεύτερη φορά μπαμπάς μέσα σε μόλις 9 μήνες, το δικό τους το παιδί θα είχε άλλο αδερφάκι, αλλά όχι από το δικό της σώμα. Την έπιασε τρέλα στην σκέψη. Αν γεννιόταν αυτό το παιδί, δεν θα ξεχνούσε ποτέ, θα υπήρχε μόνιμη υπενθύμιση, ο πόνος και η πικρά θα την συντρόφευαν σε όλη της την ζωή. Υπέφερε ο εγωισμός της, η αξιοπρέπεια της, η καρδιά της
Τον πέταξε από τα πόδια της.
«Σήκω και φέρσου σαν άντρας!»
Έκλαιγε
Εκείνη όμως δεν είχε ρίξει δάκρυ ακόμα. Αυτό θα γινόταν μετά, μόνη της το βράδυ, ή όταν θα είχε λυθεί αυτό το πρόβλημα…έπρεπε να γίνει κάτι να φύγει από την ζωή της αυτό το πράγμα, δεν άντεχε να το αντιμετωπίσει.
«Της είπες ότι την αγαπάς.»
Δεν τον ρώτησε ευθέως αν την αγαπούσε, δεν άντεχε να ακούσει λεπτομέρειες.
«’Όχι, όχι σου ορκίζομαι» απάντησε με λυγμούς.«Της είπες ότι την αγαπάς γι’ αυτό θέλει να το κρατήσει. Μόνο σ’ αυτήν την περίπτωση θα επέμενε, πιστεύει ότι την αγαπάς. Θα πας και θα της πεις ότι της είπες ψέματα, ότι της πούλησες έρωτα για να την ρίξεις.»
«Δεν της είπα ότι την αγαπάω, δεν την αγαπάω.» Κειτόταν στο πάτωμα σαν 5χρονο που είχε κολλήσει στην δικαιολογία του.

Έχανε την ψυχραιμία της. Έβλεπε μια πιθανή λύση να φύγει «αυτό», να μπορέσει να φτιάξει τα πάντα όπως ήταν πριν, το μυαλό της κάτω από το σοκ έχανε την ουσία.
Να πάει εκείνη να την αντιμετωπίσει; Να της πει ότι αρκετά ανέχτηκε την εισβολή στο σπίτι της; Ότι ανέχτηκε την 8μηνη σχέση τους, αλλά ως εδώ; Να το παίξει άνετη και να της κλονίσει την πεποίθηση ότι βρήκε τον αληθινό έρωτα στο πρόσωπό του;
Τον αληθινό έρωτα….τον δικό της έρωτα.
Κοίταξε στην κούνια το μωρό τους. Την έπιασε ρίγος, άρχισε να τρέμει.
Ποιος ήταν αυτός με τον οποίο έκανε παιδί μαζί του; Πως έκανε τον γάμο τους ανέκδοτο;
Πώς επέτρεψε να την μετατρέψει σε μια γυναίκα γεμάτη πίκρα και θυμό και μίσος;

Δεν υπήρχε γυρισμός πια.
Για να ξεπεραστεί, να συγχωρεθεί, να φύγει από την ζωή της «αυτό» έπρεπε να φύγει εκείνος.
Κρατήθηκε από τον τοίχο. Δεν μπορούσε να δείξει αδυναμία, όχι σε κείνον που της έκανε τόσο κακό, θα χαιρόταν που υπάρχει «άνοιγμα», για τους δικούς του εγωιστικούς λόγους…. τα μάτια της βούρκωσαν και στιγμιαία ένιωσε ότι θα λύγιζε. Υπέφερε, ήθελε όσο τίποτα να την έπαιρνε αγκαλιά, να την αγαπούσε, να την καταλάβαινε, να είχε η ζωή της νόημα ξανά… όλα αυτά να ήταν ένας εφιάλτης που θα τελείωνε, τώρα.
Και όχι κάτι που θα την συντρόφευε σε όλη της την ζωή.

13:05
Μόλις είχε κάνει το τεστ εγκυμοσύνης και είχε κλείσει το τηλέφωνο μαζί του.

Ήταν πολύ απογοητευμένη.
Από την ημέρα που του είπε ότι μάλλον ήταν έγκυος, είχε αλλάξει, και είχαν φτάσει σε σημείο να «χωρίσουν». Εκείνος δεν ήθελε την εγκυμοσύνη, εκείνη ναι, γιατί ήταν καρπός της αγάπης τους.
Γιατί φοβόταν την γυναίκα του τόσο;
Τι θα του έκανε πια;
Αφού δεν την αγαπούσε, και ένιωθε δυστυχισμένος και καταπιεσμένος μαζί της…
Φοβόταν τον κόσμο;

Μα αν εκείνη άντεχε να αντιμετωπίσει τον κόσμο που θα την έβλεπε
σαν αντροχωρίστρα και θα ήταν μαζί, εκείνος γιατί της φερόταν εχθρικά;
Θυμήθηκε πως την κοίταζε, το χέρι του στο πρόσωπο της, και έκλεισε τα μάτια.
Αν αυτό δεν ήταν αγάπη, δεν ξέρει τι ήταν.
Ηθελημένα δεν σκεφτόταν ότι πιθανόν με τον ίδιο τρόπο να κοίταζε και να χάιδευε την γυναίκα του, ίσως στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν.
Για κείνη, τα πράγματα ήταν απλά. Η δική τους σχέση, η κρυφή, μπορούσε πλέον να δει το φως του ήλιου.. Σιχαινόταν τις αναβολές του, τις εξηγήσεις του γιατί δεν μπορούσε να μιλήσει με την γυναίκα του ακόμα. Γιατί πήγε μαζί της διακοπές αφού της είχε πει ότι ο γάμος τους είχε τελειώσει.
«Για το παιδί.» Της είχε πει.
Ε, τώρα θα είχε και κείνη παιδί.

Θα είχε δικαιώματα στον άντρα που αγαπούσε.
Θα ήταν η νέα σύζυγος. Η νέα οικογένεια.
Ένα Χ στο παρελθόν, ήταν ένα πρόχειρο, μια πρόβα γάμου, τώρα θα ζούσαν την πραγματική παραμυθένια ζωή.
Αρκεί μόνο να έβρισκε το θάρρος να περάσει αυτόν τον σκόπελο μαζί της, θα ανακάλυπτε ότι μετά την μπόρα, εκείνη θα είναι δίπλα του, για πάντα.
Αρνήθηκε να ασχοληθεί με τις φωνούλες που της έλεγαν ότι αν όλα ήταν τόσο ρόδινα, δεν θα της είχε κλείσει το τηλέφωνο ουρλιάζοντας ότι τον εκβιάζει.
Το απέδωσε στο σοκ, όταν του αποκρίθηκε ότι είτε μαζί του είτε χωρίς εκείνον, θα κρατούσε το παιδί. Ένα παιδί απόδειξη ότι την αγαπάει, την αγάπησε, ότι μπορεί εκείνη να υπήρξε στην σκιά, αλλά υπήρξε.
Το δικό τους ζευγάρι ήταν το πραγματικό, το αληθινό. Ο γάμος του ήταν το ανέκδοτο, το ψέμα, το τυπικό.
Όχι η δική τους σχέση.
Εκείνη ήταν η αληθινή του αγάπη.(fe-mail.gr)